Wat is mijn doel?

De nachtmerrie waarin wij recentelijk zijn ontwaakt, heeft ook iets in mij ontwaakt, iets dat ik niet kan negeren. Geloof me, ik heb het geprobeerd. Het idee dat er meer ouders en kinderen zich bevinden in een soortgelijke, schrijnende situatie als de onze, liet me niet los. 

Mijn grootste doel is dat ik openheid wil over alles wat er misgaat bij de jeugdbescherming. Het allerliefste zou ik willen dat er drastische veranderingen plaats gaan vinden. 

Ook wil ik graag met mijn website een veilige omgeving creeeren voor andere ouders die kampen met hetzelfde probleem. Een plek waar ervaringen uitgewisselt kunnen worden, waar je vragen kan stellen, een rauwe en eerlijke kijk krijgt op mijn ervaring.

Kortom, een plek waar het voelen van verbinding mogelijk is. Ik weet als geen ander hoe eenzaam je je kan voelen, omdat je veelal met een gevoel rondloopt waar menig ander zich absoluut niet in kan vinden. Natuurlijk zijn er mensen die je verhaal aanhoren, ervoor je willen zijn, proberen te begrijpen wat je doormaakt, maar echt weten hoe je je voelt, kan gewoonweg niet en gelukkig maar, want dit wens je niemand toe. 

Voor mij fungeert mijn blog ook als een uitlaatklep, want alles van me afschrijven, is enorm helpend om mijn hoofd boven water te kunnen houden.

Ook hoop ik dat mijn verhaal anderen motiveert om niet langer te zwijgen over hetgeen wat je doormaakt. Ons verhaal is belangrijk en hoe meer verhalen er bekend worden, des te groter de kans dat we iets kunnen doen tegen het onrecht, waar niet alleen wij, maar ook onze kinderen slachtoffer van zijn.

Tenslotte wil ik heel graag meegeven dat je niet op moet geven. Blijf doorvechten, want hoe zwaar het ook is, je kinderen (voorgoed) verliezen is vele malen zwaarder.

Hoe uitzichtloos het soms ook lijkt, weet dat uiteindelijk het recht zal zege vieren.