Onlangs stuitte ik op een documentaire genaamd: ‘In het belang van het kind.’ Ik heb de trailer bekeken, maar verder dan dat ben ik helaas (nog) niet gekomen. Alleen het zien van de trailer vond ik al enorm confronterend. Ik heb diep respect voor iedereen die meegewerkt heeft aanhet maken van de documentaire, maar bovenal voor Ilona, de vrouw die haar ziel en zaligheid blootlegt op waarschijnlijk het meest kwetsbare moment in haar leven. Ergens voelde ik een verbinding. Dat vond ik eerst erg vreemd, want ik ken Ilona niet persoonlijk. Haar verhaal heeft nagenoeg dezelfde rode draad als de mijne. De pijn, de onmacht, de woede en het intense verdriet zijn zo herkenbaar. Mede hierdoor ben ik het vermeende gevoel van verbinding steeds beter gaan begrijpen.
De laatste dagen ben ik tot de realisatie gekomen dat ik niet langer moet wachten met het schrijven van mijn verhaal. Vandaag heb ik mijn twee jongens naar hun vader en zijn partner gebracht en dat riep de, in mijn ogen, onnodige gevoelens op. Dat gaf me nog een extra zetje. Ik kom nog terug op de 'onnodige gevoelens', want ik wil eerst verder met mijn lijstje met smoesjes die ik vanaf nu blokkades noem. Afijn, ondanks het extra zetje vind ik het erg lastig om te beginnen met schrijven, want hoe groot mijn wilskracht en de noodzaak ook zijn, mijn kritische blik op mijn eigen schrijven is vaak net iets groter. Op dit moment zit ik nog middenin de grote shitshow en dat zal voorlopig niet veranderen. Dat maakt het ook niet gemakkelijk, want ik moet voorzichtig zijn. Dat is overigens ook de reden dat ik (voor nu) anoniem wil blijven. Ook vind ik het moeilijk om te bedenken waar ik nou moet beginnen met schrijven nu ik er nog middenin zit. Het is allemaal rete ingewikkeld en soms is er geen touw aan vast te knopen, dus hoe ga je daarover schrijven zonder dat de helft van de lezers afhaakt? Als er überhaupt al lezers zijn. Een dagboek is ook best leuk. In mijn geval is het dan een online dagboek waar toevallig iedereen mee kan lezen. Maar goed, daar ga ik me nu nog niet druk om maken.
Onderaan mijn lijst met blokkades staat dat ik het erg druk heb gehad met alles wat er komt kijken bij een strijd tegen de jeugdbescherming en haar trouwe volgelingen. Ik werk momenteel niet, maar ik heb mijn handen vol. Elk woord zorgvuldig afwegen en eerst laten controleren door mijn advocaat, gesprekken voorbereiden en voeren, tussendoor ‘even’ een rechtszaak en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het goede nieuws is dat het harde werken loont, want ik heb de afgelopen maanden enorme stappen gemaakt en veel winsten behaald. Daar wil ik graag meer over vertellen, voordat ik de diepte in duik, dus daar gaat mijn volgende blog over.
Alvast mijn welgemeende excuses voor mijn rauwe, maar eerlijke manier van verwoorden wat ik denk en voel. Ook moet je niet opkijken van een spelfout of een grammaticale fout hier en daar, want het bijspijkeren van mijn kennis van de Nederlandse spelling en grammatica stond de afgelopen periode niet bepaald bovenaan mijn to do list.
Mijn volgende blog verschijnt snel, dat beloof ik. Ik heb de smaak wel te pakken, geloof ik. Waar een stukje schrijven over ‘waarom ik nog niet begonnen met schrijven’ wel niet goed voor is :)
Tot de volgende,
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties