Hard werken loont

Zoals beloofd zou mijn nieuwe blog snel verschijnen. Ik wil gelijk van start gaan met het schrijven over mijn behaalde winsten en gemaakte stappen in de afgelopen maanden. Hopelijk draagt dit een steentje bij voor een ieder die in een soortgelijke situatie zit en de hoop zo nu en dan verliest. Uiteraard is het voor mezelf ook fijner om te beginnen met het positieve gedeelte! 

Het is wellicht handig een korte uitleg te geven, alvorens ik ga poggen. Ik wil natuurlijk voorkomen dat je na het lezen van mijn tweede blog in totale verwarring achterblijft. Toch kies ik ervoor om dit niet te doen. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik raak telkens verstrikt in alle gevoelens die het vluchtig schrijven van zo'n intense periode bij me oproepen. Ik heb nog lang niet alles doorvoeld, dus een enorme huilbui later heb ik mezelf weten te herpakken. Ik ga alles uitleggen en het wordt vanzelf duidelijk, maar wel op mijn eigen tempo. Ik probeer mijn verhaal te zien als een ui. Ik zal eerst de buitenste laag van mijn verhaal af moeten pellen, alvorens ik de dieper, verscholen lagen bloot kan leggen. Uiteindelijk zal ik bij de kwetsbare kern terechtkomen. 

Nou, daar gaan we:

In december 2022 heb ik mijn behandeling, tegen alle verwachtingen in, succesvol afgerond. Ik heb daarna nog 2 weken traumabehandeling ondergaan en afgerond bij een traumacentrum. Dit was mijn eerste overwinning.

Toen volgde de rechtszaak over de verlenging OTS en MUHP betreffende mijn 2 jongens. Dat was in maart van dit jaar. Een week voor deze zaak werd de uitslag van het perspectief onderzoek en daarmee het advies van de GI bekendgemaakt. Mijn jongens zouden de rest van hun jeugd opgroeien in het pleeggezin, waar ze in eerste instantie tijdelijk zouden verblijven in verband met mijn behandeling. Een dag voor de rechtszaak zijn mijn jongens hierover ingelicht door de gezinsvoogd en de pleegzorgbegeleider. Ik was hiervan niet op de hoogte gebracht, pas achteraf werd ik per mail ingelicht. Tijdens de zitting werd al gauw duidelijk dat het uitgevoerde perspectief onderzoek aan alle kanten wankelde. De rechter ging niet akkoord met de ingrijpende beslissing die de GI had genomen. De MUHP werd verlengd met 6 maanden in plaats van een jaar en er moest een nieuw onderzoek gedaan worden. Deze keer door de RvdK. Ook werd ons geadviseerd een reactie op het onderzoeksverslag te schrijven.

Twee weken na de rechtszaak moest ik wederom naar de rechtbank. Dit keer ging het over de verlenging OTS en MUHP betreffende mijn dochter. Mijn advocaat, partner en ik gingen met een gestrekt been deze zaak in. De GI wilde een verlenging van de MUHP voor een jaar, de RvdK voor 6 maanden en ons voorstel was geen verlenging. We hadden nog een secundair voorstel en dat luidde  3 maanden verlenging MUHP . In die 3 maanden zou het plan zijn om gefaseerd toe te werken naar thuisplaatsing. Mijn dochter zou na mijn behandeling eigenlijk al thuiskomen, maar ik wilde dit niet. Dat zou namelijk betekenen dat zij wel naar huis mocht en haar 2 broers niet, omdat er nog een perspectief onderzoek liep. Dat onderzoek was bijna afgerond, dus ik wilde hierop wachten. De uitkomst van het onderzoek had bijna niemand aan zien komen. Zoals ik eerder ook al schreef klopte er niets van dat onderzoek, maar toch werd er gezegd dat mijn dochter ook niet naar huis mocht. Wij moesten ons eerst 3 maanden bewijzen door middel van systeemgesprekken en opvoedondersteuning. We kregen zelfs een schriftelijke aanwijzing. Dit vond ik in eerste instantie niet zo ernstig klinken, maar het betekent grofweg: 'je moet'. Een dag voor de zaak werd er een onterechte zorgmelding gedaan door het pleeggezin. De rechter heeft ons tijdens de zitting aangehoord, onze stukken bekeken en na 5 minuten overleg besloot hij dat onze dochter naar huis mocht. Geen verlenging van de MUHP! Vol ongeloof en euforie verlieten we de rechtbank, want dat zou betekenen dat ze binnen drie weken al thuis zou zijn. De schriftelijke aanwijzing kon de prullenbak in en de zorgmelding verdween als sneeuw voor de zon. 

Na de uitspraak van de rechter betreffende mijn dochter heb ik vele uren achter het toetsenbord doorgebracht. De vechtlust was enorm toegenomen, nadat het rijkelijk beloond werd door de rechter. Ik schreef een reactie op het onderzoeksverslag van pak ‘m beet 50 pagina's. Ik ben lang van stof, maar daar kwam het deze keer niet door. Ik heb het verslag van voor naar achteren en weer terug gelezen. Telkens weer stuitte ik op fouten, leugens en verdraaide waarheden. Ook heb ik een klacht ingediend bij de organisatie die het onderzoek heeft uitgevoerd en mijn reactie plus een klachtbrief meegestuurd. Er heeft een klachtgesprek plaatsgevonden en dit heeft geleid tot het nietig verklaren van het gehele onderzoek. Zij konden niet anders na het lezen van mijn reactie op het onderzoeksverslag. Binnenkort heb ik weer een gesprek, dus dat wordt nog vervolgd. De organisatie neemt het heel serieus en dat is erg fijn. Ik voel me door hen gehoord en dat helpt me op weg bij de verwerking van wat ons is aangedaan en afgenomen. 

Het perspectief advies ten aanzien van mijn jongens werd na de thuisplaatsing van mijn dochter door de GI ingetrokken. Zij hebben de RvdK gevraagd om een toetsing thuisplaatsing uit te voeren. Dit was al de bedoeling, maar nu zonder aandringen op een definitieve uithuisplaatsing. Er volgde een JBT en een aantal weken later kregen we het voorlopige advies van de RvdK. Zij stonden achter het voorzichtig toewerken naar een thuisplaatsing. De GI nam vervolgens het besluit om mijn jongens volledig thuis te plaatsen na de zomervakantie! Eind augustus volgt er wederom een JBT en in oktober is er weer een rechtszaak over de verlenging MUHP. Minder spannend dan voorgaande keren, maar mijn vertrouwen in de zorgverleners is inmiddels ver te zoeken, dus het blijft toch enigszins spannend.  

Nu heb ik alle behaalde winsten kort en vooral feitelijk benoemd. De details, mijn emoties en mijn beleving van alle gebeurtenissen ontbreken veelal. Hier en daar heb ik, tegen mijn eigen verwachting in, wel wat losgelaten. In de komende blogs zal ik verder gaan met het afpellen van mijn verhaal. Ik had in mijn vorige blog beloofd wat meer uit te geven over de (on)nodige gevoelens die ik heb ervaren, nadat mijn jongens naar hun vader en zijn partner zijn gegaan. Dit zal ik ook in mijn volgende blog uitleggen, want voor nu vind ik het wel even welletjes met al die gevoelens. Ik ga genieten van mijn resterende zondagavond. 

Tot de volgende,

 Liefs