Van ingeving naar uitvoering: mijn derde blog!

Lieve lezer(s),

Ik had vanavond een ingeving: schrijven! Dat was onverwachts en ik schrok er zelfs een beetje van. Hoe gemotiveerd en vol kracht ik vorig jaar begon met deze blog, zo uitgeblust en diep bedroefd schrijf ik deze woorden nu op. Ik weet niet precies waarom ik vandaag de ingeving kreeg om te schrijven, maar dat doet er nu ook niet toe. Wat ik wilde schrijven, had ik ook niet duidelijk, maar met dat ik dit schrijf, heb ik daar een antwoord op gevonden.

Graag zou ik een open en eerlijk stuk willen schrijven over hoe het nu met mij gaat. Dat is een behoorlijke stap voor me, aangezien ik al maanden als een soort kluizenaar leef. Het is geen fraai verhaal vrees ik. Voor mezelf, maar ook voor de buitenwereld is het denk ik goed dat ik mezelf kwetsbaar en open opstel. Stiekem hoop ik dat mijn stuk mensen bereikt die werkzaam zijn binnen pleegzorg en/of jeugdbescherming. Ergens vind ik dat ook heel erg eng en daarnaast, dit klinkt misschien gek, gun ik het ze niet om me te zien lijden.

Ik weet hoe die laatste zin klinkt, namelijk: vol woede, wrok en wraakgevoelens. Dat geef ik openlijk toe. Het is wat ik oprecht voel, maar de mate waarin het aanwezig is, klopt niet. Eigenlijk drink ik elke dag dezelfde gifbeker leeg en ik kan er niet mee stoppen. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar het alternatief maakt me angstig. Die giftige cocktail van emoties heeft een secundaire functie die zeer vertrouwt voelt. Onder al deze ‘krachtige’ gevoelens schuilt een heel ander kaliber aan gevoelens. Kwetsbaarheid, angst, verdriet, machteloosheid, wanhoop en ga zo maar door. Ik wil me zo graag vasthouden aan die boosheid, omdat het me in de waan houdt dat ik in mijn kracht sta. Ik houd mezelf, veelal onbewust, weg van de pijn, de kern van mijn dagelijks lijden. De pijn lijkt verdwenen, maar door het vermijden ervan wordt het langzaam maar zeker groter en raak ik mezelf steeds een beetje meer kwijt.

Ik kan het allemaal heel mooi verwoorden, maar er handen en voeten aan geven, lijkt onmogelijk. Mijn gevoel en mijn verstand zijn van elkaar vervreemd. Het is alsof ik naar een film kijk waarin ik de hoofdrol speel. Mijn gevoel heeft de regie en mijn verstand is totaal buiten gesloten. Ik zie mezelf steeds verder afglijden en ik voel me compleet machteloos. Het moeilijke is dat mijn zogenoemde beschermers in het verleden helpend waren om de omstandigheden waarin ik verkeerde te overleven, letterlijk en figuurlijk. Nu werkt het averechts. 9 maanden behandeling en 2 weken TCN hebben me zoveel geleert over mezelf en ik ben daar enorm gegroeid als persoon, maar vandaag de dag is er nog maar een schim van over. Ik wil niets liever dan de regie over mijn leven terugnemen en uit deze donkere put klimmen. Er is alleen geen licht, geen touwladder en niemand hoort me om hulp roepen.

Wellicht is alles wat ik hierboven heb geschreven een beetje vaag, omdat ik niet echt naar de kern toe werk. Gevalletje klassieke vermijding.. De ingeving om te schrijven was echt een geschenk en daar wil ik niet aan afdoen door in hetzelfde cirkeltje te blijven ronddwalen. Ik ga het minder vaag maken en een beetje meer uit de anonimiteit treden, mijn persoonlijke ervaring vertellen. Stukje bij beetje..

Ik ben in behandeling gegaan, omdat ik volledig vastliep na de geboorte van mijn tweede zoontje. Een postnatale depressie en een scheiding waren de druppel van de emmer die al jaren te vol zat. Dat was mijn breekpunt, althans dat dacht ik toen. Ik ben via de crisisdienst bij de GGZ terecht gekomen en al gauw werd duidelijk dat ik lijd aan CPTSS. De 'C' staat voor complex. Mijn eerste gedachte destijds was: 'Complex? PTSS zonder 'C' is opzich toch al complex genoeg?' Afijn, dat heb ik allemaal uitgezocht en ik begrijp nu het verschil. Tijdens mijn 9 maanden durende behandeling werd er ook AD(H)D bij me geconstateerd. Mocht je bekend zijn met deze termen dan weet je dat deze combinatie verre van ideaal is.

De kern van mijn traumatische verleden gaat vooral over onveilige hechting. Ik kon na de scheiding niet alleen zijn en swipen op datingapps werd een obsessie. Ik was ergens naar opzoek. Iets om de leegte in mij op te vullen die mijn jeugd heeft achtergelaten. Uiteraard belandde ik telkens in situatie en relaties die her-traumatisering veroorzaakte. Ik weet nu dat we als kind leren wat liefde inhoudt. Met een beetje geluk leer je de echte betekenis van liefde, maar in het slechtste geval eindig je met een vertekend beeld dat ondanks de pijn zo enorm vertrouwd en zelfs veilig voelt.

Ik ben al zolang ik me kan heugen bang dat ik niet goed genoeg ben, dat dierbaren me verlaten en dat ik alleen achterblijf. Tijdens de klinische behandeling ben ik helemaal terug naar de kern gegaan en heb ik de pijn in de ogen mogen kijken en zelfs even mogen omarmen. Ik had een heel mooi begin gemaakt aan de weg richting herstel. Ik heb hierna 2 weken behandeling gehad bij TCN en ik zou ambulant verdergaan met het behandelen van zoveel mogelijk (onbehandelde) trauma’s. De persoon die ik was geworden in een zeer korte tijd is niet te vergelijken met de persoon aan de start van de behandeling. Dat is natuurlijk logisch en daar was ik ook trots op! Hetgeen wat me momenteel het meeste raakt, is dat beide personen gevoelsmatig mijlenver bij me vandaan staan.

De kracht en de hoop die ik heb mogen ontvangen, zijn met de grond gelijk gemaakt. Het is niet dat ik erger aan toe ben dan voor de behandeling, want ik heb veel mogen leren en ervaren. Het is lastig uit te leggen. Het lijk alsof er een stukje van mijn recht op een zorgeloos bestaan is afgenomen. De hoop op een nieuw leven is gekrompen. Het vertrouwen in de mens, in de zin van het leven en het doel dat ik had, zijn zo enorm vervaagd. Het voelt alsof het definitief is. Deze keer is mijn grens zover opgerekt en er lijkt geen weg terug.

Ik had bij elke partner, vriendin, vriend of familielid de sterke angst om in de steek gelaten te worden. Nooit en te nimmer ben ik bang geweest dat mijn kinderen me in de steek zouden laten of anders verwoord: van me afgenomen zouden worden. Ik heb mijn kinderen voor de start van de behandelingen vrijwillig toevertrouwd aan een pleeggezin. Het grootste offer dat ik ooit heb moeten maken. Een offer om mentaal gezond te worden. Dat was al een etterende wond, want ik moet de puinhoop door toedoen van een ander opruimen en ik moet nog meer doorstaan na alles wat ik al had meegemaakt als jong meisje. Ik had mijn ogen gericht op het eindresultaat en dat heeft me erdoorheen gesleept. Vastberaden en vastbesloten het anders te doen en mezelf en de kinderen een beter leven te bieden. Eyes on the prize! Zo begon ik de behandeling.

De verlatingsangst die zoveel grip had op mijn leven en ervoor zorgde dat ik niet alleen kon zijn, heb ik overwonnen. Sterker nog, ik genoot ervan om alleen te zijn. Ik heb het laatste deel van mijn behandeling doordeweeks doorgebracht in een vakantiehuisje. Het geleerde kon ik direct in de praktijk brengen. Mijn regiebehandelaar was zo ongelofelijk trots op me. Ze kon het amper geloven. Anders ik wel..

Tijdens de behandeling begon het gehele traject met de jeugdbescherming al te wankelen, dus dat ik toch net genoeg de diepte in heb kunnen gaan met mezelf en de behandelaren beschouw ik als een wonder. Ik baalde destijds enorm van alle onrust, oneerlijkheid en de slordige werkwijze van de jeugdbescherming. Ik had namelijk nog zoveel meer uit de behandeling kunnen halen als afspraken waren nagekomen, er echt naar mij geluisterd werd, er echt belangstelling was geweest voor mijn traject en er niet uit het niets een perspectiefonderzoek werd geopperd. Dat bericht kwam een aantal weken voor mijn opname en daar is de angst om mijn kinderen kwijt te raken begonnen. Ook lijkt het alsof het doel van de jeugdbescherming nooit in lijn heeft gelegen met mijn doel. Soms denk ik dat zij al die tijd naar een UHP toegwerkt hebben, terwijl ik nietsvermoedend aan het strijden was om mijn mentale gezondheid te verbeteren omwille van mijn kinderen. Door onzorgvuldig werk en gigantisch tekortschieten van de instelling die het onderzoek heeft gedaan, is de angst om de kinderen kwijt te raken uitgekomen. Het was heel duidelijk: De kinderen zullen verder opgroeien in het pleeggezin en komen niet meer thuis wonen. Mijn prille herstel totaal overhoop gegooid. De verlatingsangst die ik al zolang als ik me kan herinnneren bij me draa, was voor de uitslag van het onderzoek bekend werd écht weg. Ik kon eindelijk vanuit mijn eigen wil een netwerk opbouwen, een relatie aangaan of verbreken in plaats vanuit angst. Deze angst is een klein beetje teruggekomen, maar gelukkig verwaarloosbaar. De keerzijde hiervan is dat ik een nieuwe angst heb ontwikkelt. Ik ben bang op mijn kinderen (opnieuw) te verliezen. Elke ouder zal dit in meerdere of mindere mate zo nu en dan ervaren en dat is volkomen normaal. In mijn geval is de angst zo intens en overweldigend dat het mijn gehele leven beheerst. Elke dag, dag in dag uit. En ik had gehoopt dat dit wel zou wegebben, maar het tegendeel wordt steeds meer werkelijkheid.

Ik ga hier graag dieper op in en op andere stukken die ik zojuist vluchtig heb benoemd, maar niet in deze blog. Het is voor nu even genoeg. Het is behoorlijk overweldigend om ineens zo open en eerlijk te zijn tegenover anderen, maar ook tegen over mezelf. Ik kies er nu voor om erop te vertrouwen dat dit in een begin is van mijn schrijven en dat de blog na vandaag herboren wordt.

Voor degenen die nog steeds zijn blijven lezen, dankjewel. Ik hoop dat je blijft lezen en dat ik kan bijdragen aan iets dat groter is dan onszelf.

Lieve groet,

Moederhardt